امام على(ع) - به فرزند خـود امام حسن (ع):
لا تَلُمْ إنسانا یَطلُبُ قُوتَهُ، فَمَن عَدِمَ قُوتَهُ کَثُرَت خَطایاهُ. یابُنَیَّ، الفقیرُ حَقیرٌ لا یُسمَعُ کلامُهُ، ولا یُعرَفُ مَقامُهُ، لو کانَ الفَقیرُ صادِقا یُسَمُّونَهُ کاذِبا، ولو کانَ زاهِدا یُسَمُّونَهُ جاهِلاً. یابُنَیَّ، مَن ابتُلِیَ بالفَقرِ فقدِ ابتُلِیَ بأربَعِ خِصالٍ : بالضَّعفِ فی یَقینِهِ، والنُّقصانِ فی عَقلِهِ، والرِّقَّةِ فی دِینِهِ، وقِلَّةِ الحَیاءِ فی وَجهِهِ، فَنَعُوذُ باللّه مِن الفَقرِ .
کسى را که در پى تحصیل خوراک روزانه خود است، سرزنش مکن؛
زیرا کسى که قُوت خود را نداشته باشد، خطاهایش بسیار است.
فرزندم! آدم فقیر، حقیر است.
سخنش خریدار ندارد
و مقام و مرتبتش شناخته و دانسته نمی شود.
فقیر اگر راستگو باشد، او را دروغگو می نامند
و اگر زاهد و دنیاگریز باشد، نادانش می خوانند.
فرزندم! هر که به فقر گرفتار آید، به چهار خصلت مبتلا شود:
به سستى در یقین و کاستى در خِرد و شکنندگى در دین و کمىِ شرم و حیا در چهره.
پس، پناه می بریم به خدا از فقر .
" جامع الاخبار، ص300 "
