اين شعر يه تلميح بسيار بسيار ظريف و هنرمندانه بود كه شما از دركش عاجزيد!بعله...!

نه هركه چهره بر افروخت دلبري داند

نه هركه آينه سازد سكندري داند

*

نه هركه طرفِ كله كج نها و تند نشست

كلاه داري و آيين سروري داند

*

تو بندگي چو گدايان به شرط مزد مكن

كه دوست خود روش بنده پروري داند

*

غلام همت آن رند عافيت سوزم

كه در گدا صفتي كيميا گري داند

*

وفا و عهد نكو باشد ار بياموزي

وگرنه هر كه تو بيني ستمگري داند

*

بباختم دل ديوانه و ندانستم

كه آدمي بچه،شيوه ي پري داند

*

مدارِ نقطه بينش زخال توست مرا

كه قدر گوهر يكدانه جوهري داند

*

بقد و چهره هرآنكس كه شاه خوبان شد

جهان بگبرد اگر دادگستري داند

*

ز شعر دلكش حافظ كسي بود آگاه

كه لطف طبع و سخن گفتن دري داند

(يعني كسي كه حافظ بخونه و اين شعره رو نشنيده باشه نصف عمرش برفناست!)