با وجود تمام احترامي که براي نظرات مختلف قائلم(چون هرکس ديدگاه مربوط به خودشو داره)به عقيده ي من افتخار و غرور دو جزء مهمن که هميشه هم با هم هستن.يعني هرکدوم از اونها در سايه ي ديگري بدست مياد.مثلا همه ي ما وقتي مسابقه ي واليبالو توي ليگ جهاني نگاه مي کنيم از يه ساعت قبلش هيجان داريم و بعد اينکه تيم خودمون ميبره يه چيزي توي دلمون به جوش مياد که مارو به اين وا مي داره که تيممون رو تشويق کنيم.ممکنه بعضي ها بگن ما اصلا به هيجان نميايم يا اينکه پيگير نيستيم.اما اگه يکي پاشه از ميکاه چريستسون(مدافع امريکا)حمايت کنه و به مدافعان ايران انتقاد کنه ما همونجور مي شينيم نگاش ميکنيم؟با وجود تمام انتقادايي که ممکنه براي تيممون قائل باشيم ولي اون موقع ازش حمايت مي کنيم و تازه احساس افتخار هم مي کنيم.و در پاسخ به خانم سحر بايد بگم بله ممکنه الان نتونيم کاري بکنيم.اما حد اقل فکرشو که مي تونيم بکنيم.خواستن توانستن است.ما توي مدرسه گروه نانو يه پارچه ساختيم که خيلي خواص داشت(ببخشيد معلممون گفته موضوعشو نگم)و توي کشور اول شد.مطمئن باشين حتي اگه رتبه نمي آورد باز ما خوشحال بوديم.چون براي اولين بار تو کشور ساخته شده.

ممنون از نويسنده خيلي موضوع جذابي بود.